✍ ಮಾತು ಮಂಥನ

ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಮನೆ ಕಟ್ಟಬಹುದಂತೆ, ಮಾತು ಮನಸ್ಸನ್ನ ಕೆಡಿಸಬಹುದಂತೆ. ಮೌನವೇ ಮಾತಾದಾಗ ಇದ್ಯಾವುದರ ತಲೆಬಿಸಿ ಇಲ್ಲ ನೋಡಿ. ಮಾತಿಗೆಲ್ಲಿಂದ ತೂಕ? ಆದರೆ  ಹಗುರವಾಗಿ ಮಾತಾಡುವನನ್ನ ಈ ಜಗತ್ತು ಯಾವತ್ತೂ ತೂಗುವುದಿಲ್ಲ. ತೂಕದ ಮಾತಾಡಿ, ಸೂತಕದ ಮಾತಲ್ಲ!
ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೌರವ ಕೊಟ್ಟು ಮಾತಾಡುವುದು ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುತ್ತದೆ ಹೊರತು ಮತ್ತೇನೂ ಅಲ್ಲ.

ನಾವು ಏನು ನೋಡುತ್ತೇವೋ, ಏನು ಓದುತ್ತೀವೋ, ನಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳಿಂದ, ಈ ಪ್ರಕ್ತೃತಿಯಿಂದ ಏನೂ ಕಲಿಯದೆ ಹೋದರೆ ಈ ಹುಟ್ಟಿಗೊಂದು ಅರ್ಥ ಎಲ್ಲಿ? ದೇಹಕ್ಕೆ ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತದೆ ಹೊರತೂ ಬುದ್ಧಿಗೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ಆಹಾರ? ಬರೀ ಸುಳ್ಳುಗಳಲ್ಲೇ ಜೀವಿಸುತ್ತೆವೆಯೇ ಹೊರತು ಸತ್ಯದಲ್ಲಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಸತ್ಯವಿಲ್ಲದ ಬಾಳು ಅದು ಸತ್ತಂತೆ.

ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ವಿಚಾರಗಳನ್ನೇ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿ, ಬೇಕಾದವನ್ನೆಲ್ಲ ಕಡೆಗಣಿಸಿ, ಗುಣಿಸಿ, ಕೂಡಿ  ಕಳೆದು ಅಳಿಸಿ, ಆಕಳಿಸುವುದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಗಳಿಸಿದ್ದೇನು, ಉಳಿಸಿದ್ದು ಯಾರಿಗೆ? ಆಳಿ ಅಳಿದ ಮೇಲೆ ಉಳಿದದ್ದೇನು? ತಾವೂ ಸುಖ ಪಡದೇ, ಇತರರಿಗೂ ಬಿಡದೇ, ಸದಾ ಕೊರಗಿ, ಕರಗಿ, ಬೆರೆಯದೇ ಹೋದರೇನು ಬಂತು. ಬದುಕನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸದೇ, ಅದನ್ನ ಸ್ವೀಕರಿಸದೆ ನಡೆದರೆ ದುಃಖ ತಪ್ಪಿದ್ದಲ್ಲ. ತಪ್ಪು ನಮದೆಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಯಾವ ಜೀವಿಯೂ ನಾನು ಹೀಗೇ ಇರಬೇಕೆಂದು ಹಾತೊರೆದು ಬದುಕುವುದಿಲ್ಲ,ಅವು ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ಗೌರವಿಸುತ್ತ ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ನಾವು ಮಾತ್ರ ಅಹಂಕಾರಿಗಳು, ಅತೀ ಮಾನುಷರು! ಬದುಕಿ ಬದುಕಲು ಬಿಡಿ.

ಪ್ರಸಿದ್ಧ ನಟರೊಬ್ಬರು ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೇಳಿದ ಮಾತು "The world has become a giant megamall and the only thing they're selling is dissatisfaction. Make sure your neighbor doesn't get more."

ನಾವೆಲ್ಲ ಕರಗುವವರು, ಕೊರಗಿದಷ್ಟು ಬೇಗ. ಅದೆಷ್ಟುದಿನದ ಯೋಗ? ಅದಕ್ಕೇ, ದೇಶ ಕಟ್ಟಿ, ಮನೆಯನ್ನಲ್ಲ! 

✍ ಮೂರ್ಖನ ಮಾತುಗಳು !

ಕೆಲವೊಂದು ಪುಸ್ತಕಗಳು ಹಾಗೇ , ಓದಲಿಕ್ಕೆ ಕೂತರೆ ಸಾಕು ಓದಿ ಮುಗಿಸುವವರೆಗೆ ಹೊರ ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ನಗಣ್ಯ ! ಅದೊಂಥರದ ಧ್ಯಾನ. ನಿನ್ನೆ ಎಲ್ಲೋ ಬಂಧುಗಳ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗ ತಗಲಾಕಿಕೊಂಡ ಪುಸ್ತಕ ಅದು. ಪುಸ್ತಕದ ಹೊನ್ನುಡಿ, ಮುನ್ನುಡಿ, ಬೆನ್ನುಡಿ ಎಲ್ಲ ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆಕರ್ಷಿಸಿದ್ದು ಅದರ ಶೀರ್ಷಿಕೆ "ಮೂರ್ಖನ ಮಾತುಗಳು .. !". ಈಗೀಗ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಜಾಸ್ತಿ ಆದವರೇ ತುಂಬಿ ಹೋಗಿರುವಾಗ ಇಂಥ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಬಹು ಸಮಂಜಸ! ಮೂರ್ಖನ ಮಾತೇಕೆ ನಾವು ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಓದಬೇಕು, ಅಲ್ಲವಾ ! ಲೇಖಕರೇ ಹೇಳುವಂತೆ ಓದಲಿಕ್ಕೆ ಯೋಗ ಬೇಕು, ಹಾಗೆ ಬರೆಯಲಿಕ್ಕೂ ಕೂಡ.

ಎಲ್ಲ ಗಲಾಟೆ -ಗದ್ದಲಗಳ ನಡುವೆಯೇ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಓದಲಿಕ್ಕೆ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡ ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆಯ ಗುಂಗು ಇಳಿದದ್ದು ರಾತ್ರಿ ೧೦ ಗಂಟೆಗೆ! ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಮೊದಲ ದಿನವೇ ಒಂದು ಅದ್ಭುತವಾದ ಆಹಾರ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ! ಭಯಂಕರ ಹಸಿದವನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಗೀತಾಮೃತ! ಅದೆಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ, ಹಿತವಾಗಿ ಬರವಣಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆಯೋ ಮುಂದೆ ಹೋದಂತೆಲ್ಲ ಜೀವನದ ಒಂದೊಂದೇ ವಿಸ್ಮಯಗಳ್ಳನ್ನ ನಿಮ್ಮ ಮುಂದಿಡುತ್ತಾ ನಿಮ್ಮನ್ನು ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೊಳಿಸುತ್ತ , ಒಮ್ಮೆ ನಗಿಸುತ್ತಾ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅಳಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಪುಸ್ತಕ ಓದಿ ಮುಗಿದಮೇಲೆ ಅನಿಸಿದ್ದಿಷ್ಟು , ಕಲಿತದ್ದೆಷ್ಟು , ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡದ್ದೆಷ್ಟು, ಬಗೆದಷ್ಟೂ, ಬರೆದಷ್ಟೂ , ಬಾರದಿರುವುದಿನ್ನೆಷ್ಟು , ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬೆಸ್ಟೊ ಬೆಸ್ಟು !ಬದುಕಿನ ಹೊಸ ಆಯಾಮವನ್ನೇ ತೆರೆದುಕೊಡುತ್ತದೆ ! ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಕೊಂಡು ಓದಿ, "ಮೂರ್ಖನ ಮಾತುಗಳು!", ಬರೆದದ್ದು ಅಹೋರಾತ್ರ .

✍ ಅಪ್ಪ ಅಂದ್ರೆ ...

He is a born Engineer! ಹೌದು, ಆತನ ಬಗ್ಗೆ ತುಂಬ ಹೇಳಬೇಕಿದೆ. ತನ್ನ ಕಿರಿಯ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಮನೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊತ್ತ ಅವನೆದುರಿಗೆ ಇದ್ದದ್ದು ಬರೀ ಸವಾಲುಗಳೇ.

ಆತನ ಲೆಕ್ಕ ತುಂಬ perfect . ಇಂದಿಗೂ ಕೂಡ ಆತ ನನಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯೇ. ಪದವಿ ಅಂತ ಒಂದು ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಆತ ಈವತ್ತು ಯಾವ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದನೋ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಾನರಿಯೆ.  ಈ ಕ್ಷಣದಲ್ಲೂ ನನಗೆ ನೋವುಂಟುಮಾಡುವ ಸತ್ಯ ಅದೊಂದೇ, ಆತನಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಒಂದು ಪದವಿಯನ್ನೂ ಓದಲಾಗಲಿಲ್ಲ.ನಂಗೊತ್ತು, He was helpless! ಆದರೆ ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಆತ, ಯಾವ ಪದವಿ ಮಾಡಿದ ದೊಡ್ಡ ಮನುಷ್ಯರಿಗಿಂತಲೂ ಮಿಗಿಲು. Am I living his dream?! ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನ ಆತ ನಿಭಾಯಿಸುವ ರೀತಿ ನಾನಿನ್ನೂ ಕಲಿಯಬೇಕಿದೆ.ಅದೆಷ್ಟು ನಿಷ್ಠುರನೋ ಅಷ್ಟೇ ಆಪ್ತ ಕೂಡ. ಬಹುಷಃ ಮನೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ನೊಗ ಹೊತ್ತಮೇಲಿಂದ ಆತ ಕಂಡಿದ್ದು ಬರೀ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನೇ. 

ಅಪ್ಪ ಯಾವತ್ತೂ ತನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಜಾರಿಕೊಂಡವನಲ್ಲ.  ನನ್ನ ಶಾಲೆ ನನಗೆ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅಪ್ಪ ನನಗೆ ಬದುಕಿನ ಸತ್ಯಗಳನ್ನ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ. ಅದು ಕನಸು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ವಯಸ್ಸು, ನನ್ನ ಟೀನೆಜಿನಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ನನಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಆತನ ಬದುಕಿನ ಅನುಭವಗಳನ್ನ. ಅವುಗಳನ್ನ ಬಿಚ್ಚಿ ಓದಿದರೆ ಬರೀ ನೋವು, ಅವಮಾನಗಳೇ. ಅಪ್ಪನದು ಹೋರಾಟದ ಬದುಕು.

ಆ ಹಳೆಯ ಮನೆಯ ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ ದೀಪ ನನಗಿನ್ನೂ ಬೆಳಕು ನೀಡುತ್ತಿದೆ. My Role model can not be anybody, but my Dad!

✍ ಮತ್ತೆ ಮಳೆ ಹುಯ್ಯುತಿದೆ…

ಜನವರಿಯ ನಂತರ ಬಿಸಿ ನೀರ ಜಳಕ ಹಿತವೆನಿಸಿದ್ದು ಈವತ್ತೇ! ಒಂಥರ “a complete day” ಅಂತನಿಸಿತು. ತುಂಬಾ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಬಿಎಂಟಿಸಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ, ಹಳೆಯ ಸೋಲು-ಅವಮಾನ ಮರೆಸುವಂಥ ಒಂದು ಚಂದನೆಯ ವೊಲಿಬಾಲ್ ಪಂದ್ಯಾವಳಿ ಗೆದ್ದ ಖುಷಿ,ಬೆವೆತು ಬೆಂದಿದ್ದ ಮೈ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತಂಪೆರೆದ ಮಳೆ, ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಟೀ, ಮತ್ತೆ ಸಂಜೆ ಆಫೀಸ್ ಕ್ಯಾಬ್ ನಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಕಡೆ ಪಯಣ, ಹಾಡು ಹರಟೆ, ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಮನೆ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುವ ಧಾವಂತದ ನಡಿಗೆ, ಹಿತವೆನಿಸಿದ ಬಿಸಿ ನೀರ ಜಳಕ, ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಬ್ಲಾಗ್ ಬರಹ!

Office “Summer Smash” volleyball 2016-Champions

ಈ ತರಹದ ಮಳೆ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಗೆಳೆಯ ಮಹೆಂದ್ರನ ತಣ್ಣನೆಯ ಅಣಕದ ಮೆಸೇಜ್ “ನೋಡ್ರಪ್ಪಾ ಮಳೆ ಬಂತು, ವಿವೇಕಂದು ಬ್ಲಾಗ್ ಪೋಸ್ಟ್ ಬತ್ತು ಈಗ”. ಏನ್ಮಾಡೊದು, ನಮಗೆ ಮೂಡ್ ಬರುವುದೇ ಮಳೆ ಬಂದಮೇಲೆ, ಬರೆಯಲಿಕ್ಕೆ! ಈ ಸಾರಿ ಯಾಕೋ ಹುಡುಗನ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ. ಬಿಡಿ ಈಗ ತಾನೇ ಮದುವೆ ಆಗಿದ್ದಾನೆ, ಸಂಸಾರಿ ಪಾಪ! 

ಬದುಕಿರುವ ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಹೀಗೇ ಇದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು ಚಂದ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ದಿನವೂ ಹೊಸದು ಹೊಸತು. “Stagnation” ಅನ್ನುವ ಪದವೇ ನಮಗೊಂಥರ ಅಲರ್ಜಿ! ಈವತ್ತಿನ ಹಾಗೇ ನಾಳೆ ಇದ್ದರೆ ಏನು ಚಂದ?

ಇವತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಿರಲಿ, ನಾಳೆಯಲ್ಲಿ ಹೂಸದಿರಲಿ….

✍ ‘ಬರ’ವಣಿಗೆ

ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳು ಗಂಟೆಗೆಲ್ಲಾ ಆಫೀಸ್, ಸಂಜೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತದೇ ಏಳು ಗಂಟೆ.  ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಾಕು ಸಾಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟು ಆಟ,ತಿರುಗಾಟ,ಕೆಲಸ,ಟಿವಿ! ಅದ್ಯಾವಾಗ SunDay ಹೋಗಿ SunNight ಆಗುತ್ತೋ ಗೊತ್ತೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ಬರಗಾಲ.  ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಕಾಲಿಗೆ ಚಕ್ರ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಕಾಲಚಕ್ರದ ಜೊತೆ ತಿರುಗಾಟ, ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಕಾಲೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಕೂತು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಕುಟ್ಟುವ ಕೆಲಸ. ಮೆಂಟಲ್ ಜಾಮ್! ನನ್ನ ‘Kindle’ ಪುಸ್ತಕ ಮಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಿಂಡಲ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರುವ ಕೇಜಿ ಕೇಜಿ ಪುಸ್ತಕಗಳು, ಮೊನ್ನೆ ಎಲ್ಲೋ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ನಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗುವ ಬಿ.ವಿ.ಅನಂತರಾಮ್ ಅವರ ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಸಿಕ್ಕು ಅವುಗಳನ್ನ ‘Kindle’ಗೆ ತುರುಕಿದ್ದಾಗಿದೆ. ‘ಜಿಂಕೆ’ಯ ಜೊತೆ ಓಡುವ-ಓದುವ  ಮಜವೇ ಬೆರೆ.

ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಆಗುತ್ತಿದೆ. ಕಯ್ಯಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ಗ್ಯಾಜೆಟ್ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಇಮ್ಮೊಬೈಲ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾ ಅವರಿಗೆ ವಿದ್ಯೆ, ವಿನಯವೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಎಲ್ಲಾ ಕಲಿಸಿಕೊಡುತ್ತಿದೆ. ಹಳ್ಳಿಯ ಮಕ್ಕಳಾದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಸ್ವಾಮೀ, ಈ ಪೇಟೆಯ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಯಾವ ಪ್ರೈಮ್ಮಿನಿಸ್ಟರ್ ಗೂ ಕಡಿಮೆಯಿಲ್ಲದಂತೆ ಬ್ಯುಸಿ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅದೇನೋ ರೇಸಿಗೆ ಬಿದ್ದವರ ಹಾಗೆ.

‘ಕುಂಗ್ ಫು ಪಾಂಡ’ ದಲ್ಲಿ ‘ಇನ್ನರ್ ಪೀಸ್’ ಅಂತ ತೋರಿಸ್ತಾರಲ್ಲ ಅದು ಬರೀ ಗೊಂಬೆ ಆಟವಲ್ಲ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ನಿಂತೋ ಕುಳಿತೋ ಸಂಜೆ ಒಂದಾದಮೇಲೊಂದರಂತೆ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳನ್ನೂ ಇಲ್ಲ ಯಾವುದೋ ತಂಗಳು ಸಿನಿಮಾವನ್ನೂ ನೋಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಥಟ್ಟನೆ ಕರೆಂಟು ಹೋಗುತ್ತಲ್ಲ, ಅದು ಅದ್ಭುತವಾದ ಸಮಯ. ಮನುಷ್ಯರು ಮಾತಾಡುವುದೇ ಆವಾಗ! ಸೀರಿಯಲ್ ಸಂತೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಿ ಮೈ ಮನಸ್ಸುಗಳನ್ನ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಿಂತ ಸಂಜೆಯನ್ನ ಕಳೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಚಂದನೆಯ ಆರೋಗ್ಯಕರವಾದ ಹವ್ಯಾಸವನ್ನ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಿ .  ಇತ್ತೀಚೆಗಿನ ದೃಶ್ಯಮಾಧ್ಯಮಗಳಾವವೂ ನಮಗೆ ಸಕಾರಾತ್ಮಕವಾದ ಯೋಚನೆಗಳನ್ನಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಬದುಕಿನ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನ ಉತ್ತೇಜಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಬರೀ ಆಡಂಬರ ಹಾಗೂ ಅಶ್ಲೀಲತೆ.ಮೊನ್ನೆ ಮುತ್ಯಾಲ ಮಡುವು ಅಂತ ಯಾವುದೋ ಟ್ರಿಪ್ ಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದದ್ದಾಯಿತು. ಯುವಜನತೆ ಅದ್ಯಾವ ಪರಿಗೆ ಹದಗೆಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಂತಿತ್ತು ಅದು.  ಸಿಂಪ್ಲಿಸಿಟಿ ಹೋಗಿ ಕೊಂಪ್ಲಿಸಿಟಿ ಆಗುತ್ತಿದೆ, ಇನ್ನು ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಸಿಟಿ ಎಲ್ಲಿಂದ ಆಗಬೇಕು? ಅಲ್ಲಿ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ರೈತರು ಸಾಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇಲ್ಲಿ ನಗರಗಳನ್ನು ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡುವ ಯೋಜನೆ ರೆಡಿ ಆಗುತ್ತಿದೆ.  ಅದ್ಹೇಗೆ ‘ನಂದಿನಿ’ ಅನ್ನುವ ಹಾಲಿನ ಒಕ್ಕೂಟ ಅಷ್ಟೊಂದು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದೆ? ಅದ್ಯಾಕೆ ಅದೇ ರೀತಿಯಾದ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾದ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯನ್ನ ಕೃಷಿ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಿಗೆ ಒದಗಿಸಿಲ್ಲ? ರೈತ ದೇಶದ ಬೆನ್ನೆಲುಬು ಅಂದು ಅಂದು, ಆತನ ಸ್ಪೈನಲ್ ಕಾರ್ಡ್ ಅನ್ನೇ  ಕಿತ್ತುಹಾಕಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಇದ್ದುದರಲಿ ಗೆಳೆಯ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತವನ ತಂಡ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಆರಂಭ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.  ConnectFarmer.com ಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಭೇಟಿ ಕೊಡಿ. ಅವರ ಪ್ರಯತ್ನ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಲಿ.

ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ರಾಜಕೀಯ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಕಡೆ ಗಮನ ಕೊಡಬೆಕಿದೆ. ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನ, ಭಾರತವನ್ನ ಗೆದ್ದಲು ಹುಳುಗಳಂತೆ ತಿಂದಿದ್ದು ಸಾಕು. ದೂರದೃಷ್ಟಿ ಇಲ್ಲದ ಯೋಜನೆಗಳು, ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಂವೇದನೆ ಇರದ ನಾಯಕರುಗಳು, ಕೊಳತು ನಾರುತ್ತಿರುವ ಕಾನೂನುಗಳು ಎಲ್ಲ ಒಮ್ಮೆ ಕ್ಲೀನ್ ಆಗಬೆಕಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋಗಿ ಸ್ವೇಚ್ಚಾಚಾರ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ. ‘A good start is half done’ ಅಂತಾರಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಹಣೆಬರಕ್ಕೆ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಆರಂಭವೇ ಸರಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಡೆಯಪಕ್ಷ ಮೋದಿಯಾದರೂ ಮೋಡಿ ಮಾಡಬಲ್ಲರೇ ಅನ್ನುವ ಕುತೂಹಲಭರಿತ ಕಣ್ಣುಗಳೊಂದಿಗೆ …

✍ ತಲೆಹರಟೆ

ಎಲ್ಲರೂ ಇದ್ದು, ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಬದುಕುವುದು ತುಂಬ ಕಷ್ಟ. ನಮ್ಮವರ ಜೊತೆ ಬದುಕುವ ಜೀವನ ತುಂಬ ಚೆಂದ. ಮನೆಯೆಲ್ಲ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ, ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ಒಂದಿಂಚೂ ಜಾಗ ಸಿಗದಂತೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ .

 ಬದುಕಿದ್ದೇನೆ, ಬದುಕನ್ನ ಬದುಕುವ, ಜೀವನವನ್ನ  ಜೀವಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ. ಹಳೇ ಹುಡುಗಿಗೆ ಹಳೆಯ ಮೊಬೈಲಿನಿಂದ ಕಳಿಸಿದ ಎಸ್ಸಮ್ಮೆಸ್ಸುಗಳು , ಸಂವಾದಗಳು ನೆನಪಾಗಿ, ಹಳೆಯ ಗೆಳತಿಗಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದ ಕವಿ-ಕವನಗಳು ಉಸಿರಾಡಿ, ಆ ಬಾಲ್ಯದ ಕ್ಷಣಗಳ್ಯಾವವೂ ಮತ್ತೆ ಸಿಗಲಾರದೇ ಅನ್ನುವ ಸತ್ಯ ಅರಿವಾಗಿ… ಅಬ್ಬ! ನಿನ್ನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತಿರುವಿ ಹಾಕಿದರದೆಷ್ಟು ನೆನಪುಗಳು….

ಈ ಬೆಂ”ಧೂಳು”ರಿನಲ್ಲಿ  ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವವರು ಪುಣ್ಯವಂತರಂತೂ  ಅಲ್ಲ!ಯಾಕೆ ಅಂತೀರ? ಉತ್ತರ ನಿಮ್ಮಲ್ಲೇ ಸಿಗಬಹುದು, ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳಿ . ಮೊದಲು ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಹೊಣೆ-ಹೊರೆ, ನಂತರ ಕೆಲಸ, ಪ್ರಮೋಷನ್ನು, ಸ್ವಂತ ಮನೆ-ಕಾರು, ಸ್ವಂತ  ವ್ಯಫು  !…..  ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಮುಗಿಯದ ಲೈಫು, ಬಿಟ್ಟೆನೆಂದರೂ ಬಿಡದೀ ಬೆಂಗಳೂರು ಮಾಯೆ!  ಸಿಗುವ ಮೂರು ದಿನದ ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ಅದೇನೆಲ್ಲ ಮಾಡಿ-ಇಟ್ಟು  ಹೋಗುತ್ತೆವಲ್ಲ? ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತಿರುವುದು ಬರೀ ಭೋಗದ ಬದುಕನ್ನಲ್ಲದೇ ಮತ್ತೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಮನೆಯ ಗೋಡೆಗೆ ಅಂಟಿಸಿದ ಟೆಲಿವಿಷನ್ ಅನ್ನುವುದ ನಮ್ಮ “ವಿಷನ್ ” ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ , ಮೊಬೈಲ್-ಟ್ಯಾಬ್ ಗಳು ಮಕ್ಕಳನ್ನ, ಅವರ ಬಾಲ್ಯವನ್ನ ಹಾಳುಗೆಡವುತ್ತಿವೆ.

ಸಂಸ್ಕಾರವಿಲ್ಲದ ಶಿಕ್ಷಣ, ಶಿಷ್ಟಾಚಾರವಿಲ್ಲದ ಬದುಕು ಮನುಷ್ಯನನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥಿ ಹಾಗೂ ಅಹಂಕಾರಿಯನ್ನಾಗಿಸುತ್ತಿದೆ. ಭಾಷೆ ಒಂದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನ ಬಿಂಬಿಸುವ, ಅದನ್ನ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ, ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನ ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸುವ ಸಂವೇದನೆಯಾಗದೆ ಅಳಿಸುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು, ನಾವು ಮುಖ ಮಾಡಿ ನಿಂತಿರುವುದು ಒಂದು ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ಸಮಾಜದ ಕಡೆ. ಅದು ನಮ್ಮನ್ನ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಎಳೆದೊಯ್ಯುತ್ತೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬರೀ ಒಂದು ವ್ಯಾಪಾರದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ, ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನೂ ಕೂಡ!

ಬಹುಶಃ ಟೆಕ್ನಾಲಜಿಯನ್ನ (ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ) ಅದರ ಬಾಲ್ಯಾವಸ್ಥೆಯಿಂದ ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಂಡವರು ನನ್ನ-ನಿಮ್ಮ  ಪೀಳಿಗೆಯವರಷ್ಟೇ ಇರಬಹುದು, ಈಗಿನ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಆ ಅವಕಾಶ-ಅನುಭವವಿಲ್ಲ! ಈಗೇನಿದ್ದರೂ ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲೇ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ. ಕೃಷ್ಣ! ಕೃಷ್ಣ !

✍ ಜಿಂದಗಿ ಕ್ಯಾ ಚೀಜಹೇ

 ದೇವರನ್ನೂ ಕೂಡ ಖಾಸಗಿಯಾಗಿ ಕಂಡು ಕೈ ಮುಗಿದುಬರುವ ನನಗೆ, ಹೀಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಬ್ಲಾಗೊಂದನ್ನ ತೆರೆಯಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ ಅದು ಹೇಗೆ ಬಂತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ಒಂದೊಂದು ದಿನ ಒಂಟಿ ಅನಿಸಿದಾಗ ಒಮ್ಮೆ ಈ ಬರವಣಿಗೆಗಳು ಅದಕ್ಕೆ ನಿಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತಿರುವಿ ಹಾಕಿದರಷ್ಟೇ ಸಾಕು, ಏನೋ ಒಂಥರದ ಸಮಾಧಾನ.

  ಜಗತ್ತು ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ವೇಗವನ್ನ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಭಯವಾಗುತ್ತಿದೆ! ಏನನ್ನ ಸಾಧಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಈ ಪರಿ ವೇಗ?ಟೆಕ್ನಾಲಜಿ ಅನ್ನುವ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಬದುಕಿನ ಸರಳತೆಯನ್ನ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವೇನೋ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಒಂದೇ ಖುಷಿಯೆಂದರೆ, ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯವನ್ನ ಇಷ್ಟೊಂದು ಗ್ಯಾಜೆಟ್ ಗಳ ನಡುವೆ ಕಳೆದಿಲ್ಲ.  ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪು ಯಾವಾಗಲೂ ಹಸಿರು. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತ ಒಂದು ‘ವರ್ಚುಯಲ್ ‘ ಜಗತ್ತನ್ನ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು, ಅದರಲ್ಲೇ ಕಾಲಹರಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಮೊದಿಲನ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಉಳಿದಿಲ್ಲ ! ಎಲ್ಲರೂ whatsApp,Facebook ಗಳಲ್ಲಿ ತೂರಿಕೊಂಡು ಹೊರಬರಲಾಗದೆ ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿರುವ  ಮೀನುಗಳೇ . ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನ ಬಿಟ್ಟರೂ ಅವು ನಮ್ಮನ್ನ ಬಿಡವು ! ಕೊನೆಯಪಕ್ಷ ಆತ್ಮೀಯರ ಜನ್ಮದಿನದ ಶುಭ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಾದರೂ  ಅವರಿಗೆ ಖುದ್ದಾಗಿ ಪೋನಾಯಿಸಿ ಮಾತಾಡುವ ಒಂದು ದುರಭ್ಯಾಸವನ್ನ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಉತ್ತಮ.

  ಬಿಳಿ ಹಾಳೆಯಮೇಲೆ ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ಬರೆದದ್ದಾಯಿತು, ಈಗ ಅದನ್ನ ಬ್ಲಾಗಲ್ಲಿ ತುಂಬುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಗೂಗಲ್ ವಾಯ್ಸ್ ನ ಮೊರೆ ಹೋದರೆ ಹೇಗೆ? ಕೀಬೋರ್ಡ್ ನಲ್ಲಿ ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ಕುಟ್ಟಲಿಕ್ಕೆ ಬೇಜಾರು (:p). ಆಚೆ ಬಿಸಿಲ ತಾಪ, ಇನ್ನೆರಡು ತಿಂಗಳು ಚುನಾವಣೆಯ ಶಾಪ.  ಬದುಕು ಬಿರು ಬೇಸಿಗೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ, ಕೊಂಚ ಮಳೆ ಬಂದು ತಂಪೆರೆಯ ಬಾರದೇ!

✍ ಅಂತರ್ಮುಖಿ

ತುಂಬ ದಿನಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಯೋಚನೆ ತಪ್ಪು ಸರಿಗಳ ನಡುವೆ ಜೊತುಬಿದ್ದಿದೆ. ಏನೋ ಹೊಯ್ದಾಟ -ಅಸಮಾಧಾನ. ಯಾವುದರಲ್ಲೂ ಮೊದಲಿನ ಉತ್ಸಾಹ ಇಲ್ಲ. ಒಂಥರಾ ಮೊನೊಟೊನಸ್ ಅಂತಾರಲ್ಲ, ಹಂಗಾಗಿ ಹಿಂಗಾಗಿದೆ ಜಿಂದಗಿ.

   ಒಂದು ಚಂದನೆಯ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಿ ವರ್ಷವಾಯಿತು. ಬರೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಕೂತರೆ ಕೈ ಯಾಕೋ ಜಡ್ಡುಗಟ್ಟಿದ ಅನುಭವ, ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ನ ಕೀಬೋರ್ಡ್ ಕುಟ್ಟಿ ಕುಟ್ಟಿ . ಲೈಫು ಇಷ್ಟೇನಾ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಡುತ್ತೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ. ಮದುವೆಯಾಗಿಬಿಡು ಮಾರಾಯಾ ಒಂದು ಅಂತ ಮಾತ್ರ ಸಲಹೆ ಕೊಡಬೇಡಿ, ಒಂದೇ ಸಾಕಾ ಅಂತ ಕೇಳಬೇಕಾದೀತು!

   ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಚಿತ್ರ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಯೋಚನೆಗಳು ಬರುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಅದ್ಭುತ ಅಂತನಿಸಿದರೂ ಇನ್ಕೆಲವು ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಬಿಡುತ್ತವೆ . ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಸರಿ ತಪ್ಪುಗಳ ನಡುವೆ ಜಿದ್ದಾಜಿದ್ದಿನ ಹೋರಾಟ. ಈ ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ನಾಡನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿಹೊಗಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಬದುಕನ್ನ ಮತ್ತೆ ಬಾಲ್ಯದಿಂದ ಶುರುಮಾಡುವ ಒಂದು ಕೆಟ್ಟ ಆಸೆ. ಆ ಹಳೆಯ ನಮ್ಮೂರು ಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. “ಟೆಕ್ನಾಲಜಿ” ಒಂದೇ ನಮ್ಮ ಬದುಕಾ!ಅದು ನಮ್ಮನ್ನ ಆಳುತ್ತಿರುವುದಂತೂ  ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.  ಎಲ್ಲಾದರೂ ದೂರ ಹೋಗಿ ಭೂಮಿಗೆ ಬೆನ್ನೊಡ್ಡಿ ಮಲಗಿ ಮಳೆಗಾಲವನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವ ಆಸೆ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಜೊತೆ ಒಂದು ಆತ್ಮೀಯವಾದ ಬಂಧ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಮನುಷ್ಯ ಹಾಳಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ನಿಮಗೆ ಹೀಗೆ ಅಪರೂಪಕ್ಕಾದರೂ ಒಮ್ಮೆ ಬರೆಯದಿದ್ದರೆ ನಾನೂ ಅಷ್ಟೇ! ಬರವಣಿಗೆ ನಿಮಗೆ ತಲುಪಿದರಷ್ಟೇ ಸಾಕು!

   ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಮೊನ್ನೆ ಅಪ್ಪ ಬಂದಿದ್ದ . ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿ   ನಂಗನಿಸಿದ್ದು “ಅಪ್ಪನಿಗೆ  ವಯಸ್ಸಾಗಿದೆ “, ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆತ ತುಂಬ ದಣಿದಿದ್ದಾನೆ, ಬದುಕಲ್ಲಿ. ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಅಂತ ಓದಿ ಅಮ್ಮನ ಆಸೆ ಈಡೇರಿಸಿದ್ದಾಯಿತು. ಯಾಕೋ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಜೊತೆಯಿದ್ದು ಹೆಗಲುಕೊಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಕೊರಗಿದೆ. ನೋಡೋಣ, ಈ ಬದುಕು ಮುಂದೆ ಹೇಗೆ ಸಾಗುತ್ತೋ  ಅಂತ, ನಿಲ್ಲದೇ ನಡೆಯುವುದೊಂದೇ ನಮ್ಮ ಕೆಲಸ !

✍ ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ

Can I have my life reconciled? ಈಥರದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನ ಕಳೆದ ಆರೇಳು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.ಯಾರ ಬಳಿಯೂ ಅಲ್ಲ, ಅವು ನನ್ನೊಳಗೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದು . ಈ ಬದುಕು ಏನೆಂಬುದೇ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ .ಜಿಂದಗಿ ಕೂಲಾಗಿರಲಿಕ್ಕೆ ನೀವೇನಾದರೂ ಕೂಲಾದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿರೇಕು ಇಲ್ಲವೇ ಅಷ್ಟೇ ತಣ್ಣನೆಯ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿರಬೇಕು. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಬದುಕು ಬಿರು ಬೇಸಿಗೆ. I was always hot !!

  ಯಾವುದಾದರೂ ಯಾರೂ ಪರಿಚಿತರಿಲ್ಲದ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಇದ್ದುಬಿಡಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ.ನಾನು -ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ-ಪೇಂಟಿಂಗ್ -ಸಂಗೀತ-ನಳಪಾಕ, ಇವಿಷ್ಟೇ! ಒಂದರ್ಧ ವರ್ಷ ಹೀಗೆ..

 ಇಂಜಿನೀರಿಂಗ್ ಓದುವಾಗ ಅದೆಷ್ಟು ಕನ್ಫ್ಯೂಸ್ ಆಗಿದ್ದೆ ಗೊತ್ತಾ? ಇಂಜಿನೀರಿಂಗ್ ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತಾ?ಪಿಯುನಲ್ಲಿ ಫೇಲ್ ಆದೇನಾ (ನನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಫೇಲ್ ಆಗುವುದೆಂದರೆ ಬರೀ ಅಂಕಗಳ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ!)? B.Sc.Agri ಯಾಕೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ? ಯಾಕೆ ಮೆರಿಟ್ ಲಿಸ್ಟಿನಲ್ಲಿದ್ದರೂ PCMB ಸಿಗಲಿಲ್ಲ (-ಕಾರಣ, ಅವತ್ತು ನಾನು ಮೆರಿಟ್ ಸೀಟಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಆಕಡೆ ಡೊನೆಶನ್ ಗಿರಾಕಿಗಳು ಅದಾಗಲೇ ಆ ಸೀಟುಗಳನ್ನ ಖರೀದಿಸಿಯಾಗಿತ್ತು !) ? ಪೇಂಟಿಂಗ್ ಕೋರ್ಸ್ ಕಡೆ ಹೊರಟುಬಿಡಬೇಕಿತ್ತಾ?ಸಂಗೀತದಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಭವಿಷ್ಯವಿತ್ತಾ? ನಾನ್ಯಾಕೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ‘reserved’? ಯಾವುದಾದರೂ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಚರರ್ ಆಗಿ ತೂರಿಕೊಂಡುಬಿಡಲಾ?….ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ನನ್ನನ್ನ ಕಾಡಿದ್ದುಂಟು. ಕೆಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಇನ್ನೂ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಾಗೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿವೆ.

  ಒಂದು ಚಂದನೆಯ ಪೇಂಟಿಂಗ್ ಮಾಡಿ ವರ್ಷವಾಯಿತು.ಇನ್ನಾದರೂ ಸಮಯವನ್ನ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡುವುದರಬದಲು, let me make the best use of rest of my life. 

ಏನಾದರೂ ಉಚಿತ ಖಾಸಗೀ ಸಲಹೆಗಳಿವೆಯೇ?

✍ ಸಮ್ಮರ್ ರೇನ್

ನಾನು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಕೆಂಪು ಬಸ್ಸಿನ ವೈಪರ್ ಗಳು ಗಾಜಿನ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬಂದು ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ  ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳನ್ನು ಒರೆಸುವ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನ ತಮ್ಮಪಾಡಿಗವು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಹೊರಗಡೆ ಮಬ್ಬು-ಕತ್ತಲೆಯ ವಾತಾವರಣ, ಮನಸೊಳಗೆಲ್ಲ ಒಂಥರದ ಬೆಳಕು! 

ಮಳೆ ಬಂದಾಗಲೇ ಏನಾದರೂ ಗೀಚಬೇಕು ಅನಿಸುವುದು, ಮನಸು ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳೋದು ! ಮಳೆಗಿರುವ ತಾಕತ್ತೇ ಅಂಥದು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತುಂಬಾ ಬೇಜಾರಾದಾಗ ಮಳೆಯಾದರೂ ಬರಬಾರದೇ ಅನಿಸಿಬಿಡುವುದುಂಟು. ಅದೂ ಸಂಜೆಯ ಮಳೆ, ಆಹಾ! ಮಳೆ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಗುವುದು ನಮ್ಮೂರೇ, ಮಲೆನಾಡು! 

ಎಪ್ರಿಲ್-ಮೇ ತಿಂಗಳ ಬಿಸಿಲ ಬೇಸಿಗೆಗೆ ಮೈ ಒಡ್ಡಿ ಒದ್ದಾಡುವ ಭೂಮಿಗೆ ಮಳೆಯ ತವಕ. ಮಳೆಯ ಸ್ಪರ್ಶವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅನುಭವವಾಗುವ ಭೂಮಿತಾಯ ಕಂಪು, ಸಖ್ಖತ್ ತಂಪು!

ನೀವು ಏನೇ ಅನ್ನಿ, ಮುಂಗಾರಿಗಿಂತ ಮೊದಲು ಬರುವ ಈ ಬೇಸಿಗೆಯ ಅತಿಥಿಗಳೇ ತುಂಬಾ ಮಜಾ ಕೊಡುತ್ತವೆ. ಗುಡುಗು-ಸಿಡಿಲುಗಳ ಹಿಮ್ಮೇಳ ಮುಂಗಾರಿಗೆ ಕಡಿಮೆ. ಮುಂಗಾರಿಗೆ ಅದರದೇ ಹಿರಿಮೆ!

ಮಳೆಯನ್ನ- ಅದು ಕೊಡುವ ಏನೋ ಒಂದು ಭರವಸೆಯನ್ನ, ಆ ತಂಪನ್ನ, ಘಮವನ್ನ ಅದೆಷ್ಟೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಶಬ್ದಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ  . ಮನಸ್ಸು ಮಲೆನಾಡಕಡೆ   ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಜಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ.  

                                      ಹ್ಯಾಪಿ ಮುಂಗಾರು……

✍ ಅದೇ ದಾರಿ

ಪೆನ್ನಿನ ಬಾಯಿ ತೆಗೆದು ಹೀಗೆ ಬಿಳಿ ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ಗೀಚಿ ತುಂಬ ದಿನ ಆಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ಹೊರಗಡೆ ಮಳೆರಾಯನ ತಣ್ಣನೆಯ ಸದ್ದು, ಕರೆಂಟ್ ಇಲ್ಲ, ಸಂಜೆಯ ಮಬ್ಬು, ನಾನಿರುವ ಚಿಕ್ಕ ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ಸಣ್ಣಗೆ ಅರ್ಧ ಉರಿದು ಬೆಳಗುತ್ತಿರುವ ಎರಡು ಹಸಿರು ಮೇಣದಬತ್ತಿಗಳು…ಕತ್ತಲಾಗುವವರೆಗೆಹೈಸ್ಕೂಲ್ನ ಕೆಂಪು ಮಣ್ಣಿನ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ವಾಲಿಬಾಲ್ ಆಡಿ ಮನೆಗೆ ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದೀನೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ..ಅದೇ ನೆನಪು… ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ನೆನಪು ಯಾವಾಗಲೂ ತುಂಬ ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತೆ.
ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಮಾಸ್ತರ್ ಅವರ ‘ಶಾಯಿ ಪೆನ್’(ink pen ) ರೂಲು, ಅವರು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ಸಣ್ಣ ಏರಿಯಲ್ ಪಾಯಿಂಟರ್, ಮಾರ್ಕಾoಡೆ ಅಕ್ಕೋರ ಸೈನ್ಸ್ ಹಾಲ್ ಕ್ಲಾಸ್, ಸಹದೇವಪ್ಪನವರ ಸೀಟಿ, ನಾಗವೇಣಿ ಅಕ್ಕೋರ ಸಂಸ್ಕೃತ ಶ್ಲೋಕ- ಅವರು ಧಾಟಿ ಮಾಡಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಆ ವರಸೆ, ಆರ್.ಎಸ್. ಹೆಗಡೆ ಅವರ ಸ್ಟೈಲ್, ಅವರ ಚಿತ್ರ ವಿಚಿತ್ರ ಜೋಕುಗಳು, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಅವರ ಗಂಭೀರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ….ಇನ್ನೂ ಇನ್ನಷ್ಟೂ..ಎಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಹಾಗೆ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿವೆ. ನಾನು ನಿಜವಾಗಲೂ ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಕೆ.ಜಿ. ಹೆಗಡೆ ಅವರನ್ನ. ಕ್ರಾಫ್ಟ್, ಹಿಸ್ಟರಿ, ಡ್ರಾಯಿಂಗ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಟೀಚರ್ ಆಗಿದ್ದವರು ಅವರು.
ಕ್ರಾಫ್ಟ್ ಪಿರಿಯಡ್ ನಲ್ಲಿ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ತೋಟಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿದರೆ ಹಬ್ಬವೋ ಹಬ್ಬ. ಅಲ್ಲಿನ ಪೇರಳೆ- ಮಾವಿನ ಮರಗಳು ಇಂದಿಗೂ ಪರಿಚಿತರೆ! ನಾಗರಕೂರದ ಒಳದಾರಿ, ಕ್ಲಾಸ್ಗಳೆಲ್ಲ ಮುಗಿದಮೇಲೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಕ್ರಿಕೆಟ್-ವಾಲಿಬಾಲ್, ಕತ್ತಲಾಗುವವರೆಗೆ ಅಲ್ಲೇ ವಿನಾಯಕ ಮಾಸ್ತರ ಜೊತೆ ಹರಟೆ. ಆಮೇಲೆ ಮನೆಗೆ ಒಬ್ಬನೇ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಆನಂದ- ಬೇಗ ಮನೆ ಸೇರಬೇಕೆಂಬ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಚಿಕ್ಕ ಧಾವಂತ, ಎಲ್ಲವೂ ಹಾಗೇ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಒಮ್ಮೆ ಬಂದು ಹೋಗುತ್ತಿವೆ….